ბოლო რამდენიმე საუკუნეში კაცობრიობა არნახული პროგრესის მოწმე გახდა. თუ წინარე ისტორიულეპოქებში ათასწლეულთა მანძილზე ადამიანთა უამრავი თაობა ისე იცვლებოდა, რომ მათიმატერიალური კეთილდღეობა, სულიერება და დოვლათის წარმოების წესი ფაქტობრივად უცვლელიიყო, ამჟამად ადამიანთა ერთი თაობის სიცოცხლის განმავლობაში მიღწეული სიახლეები ხშირადყველაზე გაბედულ ფანტასტთა პროგნოზებსაც კი აღემატება.
ასეთი თავბრუდამხვევი ტემპების მთავარი „დამნაშავე“ კი მეცნიერების განვითარების შედეგად მიღებული ახალი ცოდნის სამეურნეო გამოყენებაა. პროგრესი განსაკუთრებით საგრძნობი გახდა XX საუკუნის მეორე ნახევარში, როდესაც მეცნიერება ბიზნესის შემადგენელ ნაწილად იქცა, ხოლო ცოდნამ უშუალოდ წარმოებაში ფუნქციონირებადი ინტელექტუალური რესურსის ფორმა მიიღო. ამ თვალსაზრისით იგი უკვე წარმოების ერთ-ერთ პრიორიტეტული ფაქტორია, არა მარტო წმინდა თეორიული გაგებით, არამედ რეალურადაც, ბუღალტრული აღრიცხვის თანამედროვე სტანდარტებით, ინტელექტუალური რესურსები შესაბამისი ღირებულებით ფირმების არამატერიალურ აქტივებში აღირიცხება, რომელსაც მათი მოგების სოლიდური ნაწილი მოაქვს.
ბიზნესში თანამედროვე სამეცნიერო-ტექნიკური ცოდნის გამოყენების პროცესი ინოვაციის ცნებით გამოიხატება.
ინოვაცია – ესაა პრინციპულად ახალი ან არსებითად გაუმჯობესებული საქონლის წარმოების,უახლესი ტექნიკისა და ტექნოლოგიის დანერგვის, წარმოების ორგანიზაციისა დამენეჯმენტის თვისებრივი სრულყოფის პროცესი.
ამ პირობებში ფირმის ინოვაციური საქმიანობა გულისხმობს თვისებრივად ახალი სამეცნიერო-ტექნიკური ცოდნის კრისტალიზაციას უახლეს პროდუქტებად, ტექნიკად, ტექნოლოგიებად, ბიზნესის და წარმოების მართვის მეთოდებად. ამ თვალსაზრისით:
ინოვაციური ბიზნესი უახლესი ცოდნის შემოქმედებით პრაქტიკულ გამოყენებაზეორიენტირებული სამეურნეო საქმიანობაა, რასაც ბიზნეს–სუბიექტებისათვის არა მარტოზემოგება მოაქვს, არამედ უკიდურესად კონკურენტულ ბიზნესგარემოში მათ გადარჩენასაცუზრუნველყოფს.
პირველი: ინოვაციური საქმიანობის შედეგები არსებითი სიახლეებით ხასიათდებიან; მეორე: ინოვაციები საბაზრო მოთხოვნის იმ ნაწილს აკმაყოფილებენ, რაც ტრადიციული მეთოდებით ვერ მიიღწეოდა; მესამე: ინოვაციები დარგში ჩამოყალიბებული მოგების საშუალო ნორმაზე გაცილებით მაღალი რენტაბელობის მიღწევასა და ბიზნესმენის მიერ სამეწარმეო, ანუ, ეკონომიკური მოგების მიღებას უზრუნველყოფს; მეოთხე: ინოვაციები რისკიანობის განსაკუთრებით მაღალი დონით გამოირჩევიან, რადგან, ასეთი საქმიანობა ჯერ კიდევ შეუცნობელ სამყაროში ძიების პროცესთანაა დაკავშირებული.
ინოვაციური ბიზნესის მაღალ რისკიანობას შემდეგი გარემოებანი განაპირობებს:
პირველი: სიახლეების ძიებასთან დაკავშირებული ექსპერიმენტების პირობებში სასურველი შედეგების და ამ საფუძველზე მაღალი მოგების მიღების ზუსტი პროგნოზირება შეუძლებელია, რადგან, წარმატებით მხოლოდ მათი მცირე ნაწილი სრულდება;
მეორე: ინოვაციური საქმიანობის შედეგები ხშირად იმდენად უსწრებენ ბიზნესის არსებულ ტექნიკურ დონესა და ტექნოლოგიებს, რომ მათ შორის სრული შეუთავსებლობა ფორმები ფირმაში იქმნება. ცხადია, ასეთ ინოვაციებზე საბაზრო მოთხოვნა შეიძლება მხოლოდ გაურკვეველ მომავალში წარმოიშვას.
ინოვაციური საქმიანობის პრინციპები. ინოვაციურ ბიზნეს-საქმიანობას მოქმედების შემდეგი წესები, ანუ პრინციპები უდევს საფუძვლად:
-
ინოვაციური საქმიანობა უნდა ხორციელდებოდეს არა ლოკალურად, არამედ როგორც სამეწარმეო სუბიექტის საქმიანობის ორგანული ნაწილი და მისი მოღვაწეობის ყველა მიმართულებას კომპლექსურად მოიცავდეს;
-
ინოვაციურ საქმიანობას ტრადიციულთან შედარებით უპირატესობა ენიჭება;
-
ინოვაციური პროექტები ისე იგეგმება, რომ ტრადიციულ საქმიანობასთან შედარებით უფრო მაღალი მომგებიანობა უზრუნველყოს;
-
ინოვაციური საქმიანობა სამეწარმეო სუბიექტს მოცემულ დარგში მაღალი კონკურენტუნარიანობისა და ლიდერობის მიღწევის შესაძლებლობას უნდა უქმნიდეს;
-
ინოვაციები რეალური და განხორციელებადი უნდა იყოს. ე.ი. სამეწარმეო სუბიექტის წარმოების, ტექნიკის, ტექნოლოგიების, აგრეთვე მენეჯმენტის მიღწეული დონე და ფინანსური პოტენციალი ინოვაციების დანერგვისთვის საკმარისია.
ეკონომიკის მეცნიერებაში ინოვაციების მრავალ ფორმას განიხილავენ, რომელთა შორის ძირითადი შემდეგი ნიშნების მიხედვით კლასიფიცირდება (იხ. სქემა 1):
-
საქმიანობის სფეროების მიხედვით, არსებობს პროდუქტული, ტექნოლოგიური და მმართველობით-ორგანიზაციული ინოვაციები, რომლებიც იმავდროულად ინოვაციათა ძირითად ობიექტებს წარმოადგენენ;
-
სიახლის სიღრმის მიხედვით განიხილება რადიკალური, გამაუმჯობესებელი და ფსევდოინოვაციები;
-
სიახლის მასშტაბების მიხედვით გამოყოფენ მსოფლიო მნიშვნელობის დარგობრივ ინოვაციებს, ქვეყნის არეალის დარგობრივ ინოვაციებს და საფირმო მასშტაბის ინოვაციებს;
-
ფირმის საქმიანობის მოცვის მასშტაბების მიხედვით ინოვაციები შეიძლება იყოს ლოკალური, სისტემური და სტრატეგიული.
სქემა 1. ინოვაციების ფორმები ფირმაში
რადიკალური ანუ საბაზისო ინოვაციები გულისხმობს მწარმოებლურობისა და ფასის მიხედვით ადრე უცნობი ან არსებითად გაუმჯობესებული სამომხმარებლო და კაპიტალური საქონლის, მომსახურების, ტექნოლოგიების და სხვა სიახლეთა შექმნა-დანერგვას, რომლებიც პრინციპულად ახალ ფუნდამენტურ ცოდნას, ტექნიკურ და ტექნოლოგიურ გადაწყვეტას ემყარებიან. შესაბამისად, ისინი სათავეს უდებენ ტექნიკისა და ტექნოლოგიის ახალ თაობის წარმოშობასა და განსაზღვრავენ მათი განვითარების მიმართულებას. ეს ცვლილებები იმდენად ღრმაა, რომ არსებული დარგისა და შესაბამისი ბაზრის რადიკალურ გარდაქმნას იწვევს.
ახლო წარსულში ასეთი ინოვაციების მაგალითებია კომპიუტერის, მობილური ტელეფონისა და თხევად-კრისტალური ტელევიზორების გამოგონება.
გამაუმჯობესებელი ინოვაციები დაკავშირებულია რადიკალური ინოვაციების ძირითადი ობიექტების პროგნოზირებად და თანდათანობით ევოლუციურ სრულყოფასთან, რაც არსებული ცოდნის, ტექნიკური და ტექნოლოგიური გადაწყვეტის ფარგლებში ხორციელდება. ასეთ ინოვაციებად შეიძლება მივიჩნიოთ ზემოთდასახელებულ საქონელთა ტექნიკურ-ეკონომიკური პარამეტრების გაუმჯობესება და მათი წარმოების ხარჯების შემცირება, რომლის მოწმენიც საკმაოდ ხშირად ვხდებით.
ფსევდოინოვაციებში იგულისხმება ისეთი ნაწილობრივი არაარსებითი გარეგნული და ტექნიკური სრულყოფა, რომლებიც მნიშვნელოვნად არ ცვლიან ნაკეთობის კონსტრუქციას, მის სამომხმარებლო პარამეტრებსა და წარმოების ხარჯებს. მიჩნეულია, რომ ასეთი ინოვაციები წარმოადგენენ უკვე მორალურად მოძველებული ტექნიკისა და ტექნოლოგიის გაუმჯობესების უშედეგო ცდებს, რითაც ახალ ტექნოლოგიურ გარღვევებს აფერხებენ. ასეთი ინოვაციის მაგალითია ნაკეთობის დიზაინის გაუმჯობესება, ან რომელიმე დეტალის შეცვლა ტექნიკური სრულყოფის, ან გაიაფების თვალსაზრისით.
პროდუქტული ინოვაციები დაკავშირებულია ახალი, ან არსებითად გაუმჯობესებული კაპიტალური და სამომხმარებლო საქონლის, აგრეთვე მომსახურების შექმნასა, წარმოებასა და ბაზარზე გატანასთან. ასეთი პროდუქტები ტრადიციულისგან განსხვავდება ფუნქციონალური დანიშნულებით, მაღალი სამომხმარებლო თვისებებით, დამზადების უნიკალური ტექნოლოგიით, კონსტრუქციით, ტექნიკურ-ეკონომიკური მახასიათებლებით და გამოყენებული მასალებით.
პროცესული, ანუ ტექნოლოგიური ინოვაცია გულისხმობს სრულიად ახალი, ან არსებითად გაუმჯობესებული წარმოების მეთოდების შექმნასა და პრაქტიკულ გამოყენებას, რასაც ფირმის საქმიანობის ეფექტიანობის ამაღლება და ხარჯების შემცირება მოსდევს შედეგად. მსგავსი ტექნოლოგიის შექმნისა და გამოყენების აუცილებლობა შეიძლება გამოიწვიოს აგრეთვე ისეთი პროდუქტული ინოვაციების დანერგვის საჭიროებამ, რომლის განხორციელება ტრადიციული ტექნოლოგიით შეუძლებელია. როგორც წესი, ტექნოლოგიურ ინოვაციებს საფუძვლად უდევს ახალი ფუნდამენტური სამეცნიერო აღმოჩენები და გამოგონებანი, რომლებიც პროდუქტის წარმოების პრინციპს არსებითად ცვლიან.
მმართველობით-ორგანიზაციული, ანუ, ინოვაციური მენეჯმენტი გულისხმობს მართვის ისეთი სისტემის შექმნას, რასაც შედეგად მოსდევს მისი გაიაფება, ოპერატიულობისა და მოქნილობის ამაღლება, ოპტიმალურობა და მომგებიანობის არსებითი ზრდა. ინოვაციის ამ ფორმის შემდეგ მიმართულებებს გამოყოფენ:
-
პრინციპულად ახალი საფირმო სტრატეგიის შემუშავება და განხორციელება;
-
მართვის ახალი ინფორმაციული ტექნოლოგიების დანერგვა;
-
წარმოებისა და მართვის პრინციპულად ახალი ორგანიზაციული სტრუქტურებისშექმნა;
-
საქონლის ხარისხის მართვისა და კონტროლის ახალი სისტემის დანერგვა;
-
ლოგისტიკისა და მომარაგების ახალი სრულყოფილი სისტემების დანერგვა;
ინოვაციური საქმიანობის ისეთი მოქნილი ორგანიზაციული ქვესტრუქტურების შექმნა, რომელიც სამეცნიერო-კვლევითი საქმიანობის, საცდელ-საკონსტრუქტორო და დანერგვითი სამუშაოების ეფექტურად განხორციელებას უზრუნველყოფს.
ფირმის ინოვაციური საქმიანობის მოდელები და ეტაპები
ცნობილია, რომ ინოვაციური საქმიანობა განსაზღვრული ციკლებით ხორციელდება, რომელთა მოდელის შერჩევა თვითონ სამეწარმეო სუბიექტზეა დამოკიდებული. კერძოდ, ბიზნესის თეორიაში ინოვაციური საქმიანობის ორ მოდელს განასხვავებენ – ხაზობრივს და ინტერაქტიურს.
ხაზობრივი ინოვაციური მოდელი. ასეთი მოდელის პირობებში ინოვაციური საქმიანობა მკაცრად განსაზღვრული ლოგიკური თანმიმდევრობით შემდეგი ეტაპებად მიმდინარეობს (იხ. სქემა 2).
პირველი, ფუნდამენტური კვლევები, რომლებიც თეორიული, ან ექსპერიმენტული საქმიანობის ფორმით ხორციელდება. მათ უშუალო პრაქტიკული დანიშნულება არ გააჩნიათ და საზოგადოების, ადამიანის, ეკონომიკის და ბუნების ადრე უცნობ კანონზომიერებათა აღმოჩენაზე არიან მიმართულნი. კვლევის შედეგები სამეცნიერო აღმოჩენების სახით ფორმდება, მათ უშუალო კომერციული ღირებულება არ გააჩნიათ და თვითონ მეცნიერების მოცემული დარგის განვითარებას ემსახურებიან, ან მომავალი გამოყენებითი კვლევებისათვის თეორიულ საფუძველს ქმნიან;
მეორე, გამოყენებითი კვლევები, რომლებსაც გამიზნულად, კონკრეტული პრაქტიკული პრობლემების გადასაჭრელად წინასწარგანსაზღვრული კომერციული სარგებლის მიღების მიზნით ახორციელებენ;
მესამე, საცდელ–საკონსტრუქტორო სამუშაოებს საფუძვლად უდევს ფუნდამენტური და გამოყენებითი კვლევების პირობებში დაგროვილი ცოდნა. იგი მოიცავს ტექნიკური დოკუმენტაციის, პროექტების, ნახაზების, ტექნიკურ-ეკონომიკური დასაბუთების, საცდელი ნიმუშების შექმნისა და მათი გამოცდის პროცესს. მისი საბოლოო შედეგებია ახალი საქონელი, მომსახურება, მასალები, ტექნიკა, ტექნოლოგიები და საწარმოო მეთოდები;
მეოთხე, ათვისებისა და სამრეწველო წარმოების პირობებში ფირმა ინოვაციების მასობრივი გამოყენების ეტაპზე გადადის, სადაც მათი სასარგებლო ტექნიკურ-ეკონომიკური ეფექტი მხოლოდ პოტენციის სახით გამოვლინდება;
მეხუთე, მარკეტინგული საქმიანობისა და გასაღების ეტაპი, რომელიც ინოვაციების სისტემურობის პრინციპიდან გამომდინარე ასევე ინოვაციური ბუნებისა უნდა იყოს, რომლის დროსაც მარკეტინგის უახლესი მეთოდები პრაქტიკულად გამოიცდება. ამ ეტაპზე ინოვაციების ეფექტი, თუ იგი რეალურად არსებობს, ზემოგების სახით ვლინდება.
მიჩნეულია, რომ ხაზობრივი ინოვაციური მოდელის ძირითად ნაკლს მისი მოუქნელობა და უაღრესად დინამიური ბიზნეს-გარემოს ცვალებადობის გაუთვალისწინებლობა შეადგენს. ამასთან, იგულისხმება, რომ იგი თვითდინებით დამოუკიდებლად მუშაობს და სასურველ შედეგებამდე აქტიური ჩარევის გარეშე მივყავართ, რაც ყოველთვის არ ხდება. ამიტომ, ამჟამად უპირატესობას ინტერაქტიურ ინოვაციურ მოდელს ანიჭებენ.
ინტერაქტიური ინოვაციური მოდელი. ასეთი მოდელის პირობებში ინოვაციების განხორციელების მკაცრი ტრადიციული თანმიმდევრობა დარღვეულია იმ თვალსაზრისით, რომ საჭიროების შესაბამისად წინა ეტაპებს კვლავ უბრუნდებიან. ასეთი შეიძლება იყოს
წინასწარ გაუთვალისწინებელი ისეთი პრობლემების წარმოშობა, რომლებიც ეფექტურად მხოლოდ წინა ეტაპებზე მომუშავე სპეციალისტებთან მჭიდრო კავშირში გადაიჭრება. კერძოდ, შესაძლოა პრინციპულად ახალი იდეები ფუნდამენტური და გამოყენებითი კვლევების მომდევნო სტადიაზეც გაჩნდნენ, რამაც წინა სტადიის კვლევების გადახედვა, ან თავიდან დაწყება მოითხოვოს. არ არის გამორიცხული, რომ კონსტრუქციული ხასიათის პრობლემებმა გაყიდვის შემდგომი მომსახურებისა და რემონტის პროცესში იჩინონ თავი, ხოლო, საცდელი მარკეტინგული კვლევების განხორციელების საჭიროება ჯერ კიდევ სამეცნიერო მუშაობისა და საპროექტოსაცდელი დამუშავების სტადიებზე წარმოიშვას (იხ. სქემა 3).
ინტერაქტიური ინოვაციური მოდელის უპირატესობას შეადგენს მისი მაღალი ეფექტიანობა ინოვაციური საქმიანობის კოორდინაციის, სიახლეთა დონის, მომგებიანობის, ხარჯებისა და დროის ეკონომიის თვალსაზრისით.
ინოვაციური ბიზნესის წამოწყებისთვის მხოლოდ სურვილი საკმარისი არაა. საამისოდ სამეწარმეო სუბიექტმა უპირველესად შესაბამისი საკმაოდ ძვირადღირებული ინოვაციური პოტენციალი უნდა შექმნას, რომელიც შემდეგ აუცილებელ კომპონენტებს მოიცავს (იხ. სქემა 4).
სქემა 2. ფირმის ინოვაციური საქმიანობის ხაზობრივი მოდელი
სქემა 3. ფირმის ინოვაციური საქმიანობის ინტერაქტიური მოდელი
სქემა 4. ბიზნესის ინოვაციური პოტენციალის სტრუქტურა
ინტელექტუალური პოტენციალი; ფინანსური პოტენციალი; სამეცნიერო-ტექნიკური პოტენციალი; საწარმოო-ტექნოლოგიური პოტენციალი.
ინტელექტუალური პოტენციალი პირველ რიგში ესაა ინოვაციურად განწყობილი მაღალკვალიფიციური პერსონალი, რომელსაც გააჩნია როგორც შემოქმედებითი სამეცნიერო-ტექნიკური და კომერციული აზროვნების, ისე, ინოვაციების მართვის უნარ-ჩვევები. ინტელექტუალური პოტენცია ლი მოიცავს აგრეთვე ბიზნესის ინოვაციურ სტრატეგიულ გეგმას, ცალკეული ინოვაციური პროექტების ბიზნეს-გეგმების შესაბამის ტექნიკურ დოკუმენტაციას, პატენტებს, ლიცენზიებს და სხვა.
ინტელექტუალური პოტენციალის განუყოფელი ნაწილია რაციონალური და შემოქმედებითი აზროვნების პოტენციალი. მათ შორის რაციონალური აზროვნება უკვე დაგროვილი ცოდნის გამოყენებით წარმოშობილი პრობლემების ოპტიმალურ გადაწყვეტაზეა მიმართული, ხოლო, შემოქმედებითი აზროვნება ეჭვქვეშ აყენებს პრობლემათა გადაჭრის ტრადიციულ გზებს, შემოაქვს ახალი ცნებები და კატეგორიები, გვთავაზობს მოვლენათა არაორდინალურ ინტერპრეტაციას და ამ საფუძველზე ქმნის პრინციპულად განსხვავებულ ინოვაციურ ცოდნასა და მაღალეფექტურ მეთოდებს. აზროვნების ეს ფორმები კი არ გამორიცხავენ, არამედ ავსებენ ერთმანეთს და ბიზნესის წარმატების აუცილებელ პირობებს ქმნიან. ამიტომ ასეთი უნარისა და განწყობის თანამშრომლები ხელმძღვანელობის მიერ მაქსიმალურად უნდა იქნან მოტივირებული. გარდა ამისა, ბიზნესში შემოქმედებითი პოტენციალის ჩამოყალიბების აუცილებელი პირობაა თანამშრომელთა საქმიანობის მინიმალური რეგლამენტირება, პრობლემათა დამოუკიდებელი გადაწყვეტისთვის მაქსიმალურად ხელშემწყობი პირობების შექმნა და განსხვავებული აზროვნების ყოველმხრივი წახალისება.
ფინანსური პოტენციალი. ტრადიციული საქმიანობისგან განსხვავებით ინოვაციური ბიზნესი თავისი სასიცოცხლო ციკლის ნებისმიერ სტადიაზე იმდენად დიდი მოცულობის ფინანსურ რესურსებს მოითხოვს, რომ იგი ნებისმიერი წარმატებული ფირმის შიდა შესაძლებლობებს აღემატება. ამიტომ, ინოვაციები, როგორც წესი, გარედან მოზიდული სახსრების ხარჯზე ფინანსდება. ამასთან, თუ სასიცოცხლო ციკლის საწყის ეტაპებზე, როდესაც სამეწარმეო სუბიექტი ჯერ კიდევ თვითდამკვიდრების პროცესშია და საკუთარი ფულადი სახსრები ქრონიკულად არ ჰყოფნის, მისი ფინანსური რესურსების უდიდესი ნაწილი მოზიდულ სახსრებზე მოდის. სიმწიფის სტადიაზე კი, როდესაც იგი საბოლოოდ დგება ფეხზე და საკუთარი სტაბილური შემოსავლები გაუჩნდება, ფინანსურ რესურსებში უპირატეს წილს საკუთარი რესურსები იჭერენ.
ინოვაციების დაფინანსების შესაძლო გარეთა წყაროებია: საბანკო კრედიტი, კომერციული კრედიტი, ფასიანი ქაღალდების გამოშვებიდან შემოსული ფულადი სახსრები, საინვესტიციო ფონდებიდან მოზიდული სახსრები, მოზიდული ინვესტიციები, სახელმწიფო სუბსიდიები. უცხოეთის მაღალგანვითარებულ ქვეყნებში ინოვაციური ბიზნესის დაფინანსებაზე დასპეციალებული არიან ინოვაციური ბანკები და ვენჩურული კომპანიები, რომლებიც საკმაოდ რისკიან ინოვაციურ პროექტებს საკუთარი მაღალკვალიფიციური ექსპერტების დასკვნების საფუძველზე აფინანსებენ. გარდა ამისა, ასეთ ქვეყნებში ინოვაციების ხელშეწყობა სახელმწიფო პოლიტიკის რანგშია აყვანილი და შესაბამისად, მაღალტექნოლოგიური ინოვაციების დასაფინანსებლად საკონკურსო საფუძველზე დიდი მოცულობის გრანტები გაიცემა.
სამეცნიერო-ტექნიკური პოტენციალი საკადრო პერსონალის იმ ნაწილს მოიცავს, რომელიც უშუალოდაა ჩართული სამეცნიერო-კვლევით და დანერგვით სამუშაოებში. აქვე შედის ძვირადღირებული სამეცნიერო-კვლევითი ლაბორატორიები, საპროექტო-საკონსტრუქტორო ბიუროები, სამეცნიერო მოწყობილობა და ხელსაწყოები, ექსპერიმენტული საამქროები, სპეციალური კომპიუტერული ტექნიკა და სხვა. საწარმოო-ტექნოლოგიური პოტენციალი გულისხმობს სამეწარმეო სუბიექტში ისეთი დონის ტექნიკისა და ტექნოლოგიების არსებობას, რომელიც თვით ყველაზე რადიკალური პროდუქტული და პროცესული ინოვაციების დასანერგადაც კი საკმარისი იქნება.
ინოვაციური საქმიანობისთვის ერთი, ან რამდენიმე ინოვაციური კომპონენტის არსებობა საკმარისი არაა. სრული ინოვაციური ატმოსფეროს შესაქმნელად აუცილებელია, რომ ყველა განხილული ინოვაციური პოტენციალი ერთიან შეკავშირებულ ორგანიზმად მუშაობდეს, რომელსაც ასევე ინოვაციური მენეჯმენტი გაუწევს კოორდინაციას. მათ შორის გადამწყვეტი როლი მოტივაციის მოქნილი მექანიზმის არსებობას ენიჭება. სათანადო მოტივაციის გარეშე თვით ყველაზე რევოლუციური, ინოვაციური იდეაც კი თავიდანვე დასაღუპადაა განწირული.
ბიზნესის ინოვაციური პოტენციალის მთელი სპექტრისა და მისი ყოველი ქვედანაყოფის შემოქმედებითი სინქრონული მუშაობის პირობებში მიიღწევა ერთობლივი დამატებითი ე.წ. სინერგიული ეფექტი, რომელიც თითოეული მათგანის მარტივ დაჯამებულ ძალისხმევას მნიშვნელოვნად აღემატება.